https://www.facebook.com/share/p/v7kLG3H3BryvGzZp/
એક શિક્ષક દંપતીની *જલ, સ્થલ અને વાયુની રોમાંચક સફર*
********
"ચલો અબ કુદતે હૈ, ખોલ દો દરવાજા.. લેટ્સ જમ્પ"
મારા આવું કહેતાંની સાથે જ રશિયન ડાઈવર 'યૂ' અને મારી સાથેનાં ઈન્ડિયન ડાઈવર કમલે પ્લેનનો દરવાજો ખોલ્યો. 'ધડામ' દઈને ચીરી નાંખતો ઠંડો પવન જોરથી મારા મોં પર ભટકાયો. એ સાથે જ પ્લેન થોડું ડગમગાયું.. ડાઈવર કમલે મને બંને પગ ચાલુ પ્લેનની બહાર કાઢવા સૂચના આપી. ઉડતાં પ્લેનમાં સખત પવનને કારણે હું જ્યાં મારુ શરીર પણ ન હલાવી શકું, ત્યાં મારે મારા બે પગ બહાર કાઢીને વધીને અંદાજે 20 સેમી પહોળા અને 3 ફૂટ લાંબા પ્લેનનાં પાટિયાં પર મૂકીને લટકવાનું હતું. મેં બે હાથે મારા પગને સાથળેથી પકડીને પૂરો જોર લગાવીને બહાર એ સાવ નાનકડાં પાટિયાં પર મૂક્યાં. 10000 ફિટની ઊંચાઈ પર 200/350 કિમીની ઝડપે ઉડતાં ચાલુ પ્લેનમાં હું હવે લટકી રહ્યો હતો. ડાઈવર કમલે મારું માથું એનાં ખભા પર ઢાળવા કહ્યું. ..અને મારી નજર સામે કાઉન્ટ ડાઉન શરૂ થયું..
"1...2...3... અને થંબ્સ અપ.."
..એ સાથે જ દુનિયાનાં સૌથી એક્સ્ટ્રીમ એડવેન્ચર સ્કાય ડાઇવિંગની માત્ર 15 સેકંડની રોમાંચક સફર શરૂ થઈ!
**********
સ્કાય ડાઇવિંગ માટે એક મોટી રકમ મારે ભેગી કરવાની હતી. બે-ત્રણ વર્ષ પહેલાં જ હું આના માટે ગુગલ સર્ચ કરી ચૂક્યો હતો. ભારતમાં અમુક જગ્યાએ થતું હતું. પણ અમદાવાદથી ઘણું દૂર હતું. સાથે કુટુંબ અને નોકરીની જવાબદારીઓ પણ ખરાં! કોવિડમાં મજૂરો અને મોટાભાગનાં મધ્યમ વર્ગોની હાલતે એ પણ શીખવેલું કે જ્યાં સુધી એકાદ વર્ષ સુધી શાંતિથી ખાઈ શકીએ એટલું ભેગું ના થાય ત્યાં સુધી આવા ખર્ચા ન કરવા! દિવસો વીતતાં જતાં હતાં અને સ્કાય ડાઇવિંગ બકેટ લિસ્ટમાં પાછળને પાછળ ધકેલાતું જતું હતું!
એક દિવસ અચાનક ધ્યાનમાં આવ્યું કે હરિયાણા નારગોલમાં સ્કાય ડાઇવિંગ ફેસ્ટિવલ શરૂ થયો છે. પૈસાની વ્યવસ્થા પૂરતી ન હતી. વળી, ચાલુ સ્કૂલે હરિયાણા જવું અને પાછા આવવું..?? ..મન નહોતું માનતું! કોઈને કોઈ કારણે ડિલે થતાં આખરે મન મનાવ્યું.. ફરી ક્યારેક! ત્યાં જ એક મેસેજ મળ્યો.. વર્ષોથી પેન્ડિંગ બિલના નાણાં ખાતામાં જમા થવાના હતા. આ પૈસાથી પહેલો વિચાર આવ્યો કે ઘરમાં ત્રણ વર્ષથી રંગરોગાન અને ફર્નિચરનું વિચારી રહ્યા છીએ એ કરાવીએ.. હોમ લૉન પણ ઓછી થઈ શકે એમ હતું.. દીકરીના નામે મૂકી શકાય અથવા હજુ વધુ પૈસા જોડીને એક સેકન્ડ હેન્ડ કાર પણ લઇ શકાતી હતી જેથી ભારત ભ્રમણ થઈ શકે! ...અંતે બધું એક બાજુ રહ્યું અને નક્કી કરી નાખ્યું.. સ્કાય ડાઇવિંગ કરીશું!!
સ્કાય હાઈ નો કોન્ટેકટ કર્યો! સૌથી પહેલી શરત જ એ હતી કે વજન વધુમાં વધુ 90 કિલો હોય તો જ સ્કાય ડાઇવિંગ થઈ શકે! મારું વજન 100 કિલો હતું. વજન ઘટાડવું કેટલું મુશ્કેલ છે એ સૌ જાણે છે. મારી પાસે દિવાળી વેકેશનનો માત્ર એક મહિનો બાકી હતો. એક મહિનામાં 10 કિલો વજન ઘટાડવાનું હતું.. અને આ સંઘર્ષ શરૂ થયો!
*********
મારો માનસિક નિર્ણય ખૂબ જ સ્ટ્રોંગ હોય છે એ હું ખૂબ પહેલાંથી જાણી ચુક્યો છું! રોજનાં 22 કિમિ ચાલીને સ્કૂલે આવવા-જવાનું હોય, 44 કિમીનું રોજનું સાયકલિંગ હોય, 8 દિવસનો નકોરડો માત્ર પાણી પરનો ઉપવાસ હોય, કે 14-14 કલાક સુધી બાઇક ચલાવવાનું હોય.. એકવાર કોઈ નિર્ણય લીધો એટલે લીધો.. હું મારી જાતને ક્યારેય બક્ષતો નથી!
તા.29.9.24 એ સાંજે એક છેલ્લું હેવી ડિનર લીધું અને ઘરમાં જાહેર કર્યું, "કાલથી મારા માટે સવારે બે રોટી અને સાંજે એક રોટી બનાવવી, એનાંથી વધુ નહિ! ..અને હું સવારે વહેલો ઉઠી હવેથી વોકિંગ કરીશ."
સવારે અડધી કલાકના વોકિંગમાં જ પગનાં ગોટલા ભરાઈ ગયા! આખો દિવસ શરીર દુખ્યું. શાળામાં કારણ વગરનો કોઈ પણ નાસ્તો બંધ કર્યો. બેસીને ખાવાનું બંધ કર્યું. ભૂખ લાગે તો અડધી રોટલી ખાવી, પછી પાછી બે કલાક પછી અડધી રોટલી ખાઉં! બીજા દિવસે સખત થાકી ગયો હોવાં છતાં પોણો કલાક ચાલ્યો! શરીર જેમ દુઃખે, ના પાડે, ઊંઘ આવે કે ભૂખ લાગે.. એમ એક સવાલ મનમાં ઉઠે, "સ્કાય ડાઇવિંગ કરવું છે ને?? ..તો બેટા ઉઠ, ચાલ અને ખાવાનું ઓછું કર.. આના સિવાય કોઈ ઉપાય નથી!" ..અને સવારે સાડા ચારે ઉઠીને ચાલવા લાગતો!
એક અઠવાડિયાને અંતે વજન માપ્યું.. 98.1 kg!! એક અઠવાડિયામાં લગભગ પોણા બે કિલો જેટલું વજન ઉતર્યું! રોજની 12-12 રોટલી ખાતો હું.. માત્ર બે રોટલી અને 1 ચમચા ભાત પર આવી ગયો. અને મેં નોંધ્યું કે ખરેખર આપણા શરીરને આટલા બધા ખોરાકની જરૂર છે જ નહિ! મેં ક્યાંક વાંચેલું કે 1 સમોસું 7 કિમિ ચાલવાની શક્તિ આપે છે ત્યારે હસેલો, પણ હવે સાચું લાગતું હતું! અડધો કલાકનું ચાલવાનું હવે 2 કલાક સુધી પહોંચી ચૂક્યું હતું.. સવારનાં 5 થી 7! હજુ બીજા બે અઠવાડિયા પછી વજન માપ્યું.. 94.4!! ..મતલબ લગભગ હજુ 4 કિલો ઉતર્યું!
હરિયાણા નારગોલમાં સ્કાય ડાઇવિંગ ફેસ્ટિવલ પૂર્ણ થવાની છેલ્લી તારીખ હતી 27.10.24! એ લોકોની દિવાળી સ્પેશિયલ ઑફર પણ એ જ દિવસે પૂરી થવાની હતી, જેમાં મારે લગભગ 15-16 હજારનો ફાયદો થવાનો હતો! ..પણ મારી પાસે હવે એક જ અઠવાડિયું હતું! મેં ઇન્કવાયરી કરી.. એક પોઝિટિવ સમાચાર મળ્યા..!! હરિયાણા પછી ઉજ્જૈન-મ.પ્ર.માં 9.11.24 થી આ ફેસ્ટિવલ શરૂ થવાનો હતો! મેં નક્કી કર્યું, હવે ગમે તેમ કરી 4 કિલો વજન ઉતારવું! મેં બીજા દિવસથી દોરડાં કુદવાનું શરૂ કર્યું..!! દસ વખતની કુદમાં જ ટાંટિયા ધ્રુજી ગયા અને હું પડવા જેવો થઈ ગયો! 94.4 કિલોનું શરીર પોતાનું જ વજન ઉંચકવા સક્ષમ નહોતું!
મેં હવે અઢી કલાક સુધી ચાલવાનું શરૂ કર્યું. વચ્ચે વચ્ચે દર પંદરમી મિનિટે 10-10ના સેટમાં દોરડાં કૂદતો.. એમ કરતાં કરતાં 100 સુધી અને 5 મી તારીખે 200 વખત દોરડાં કૂદી ગયો!! હવે પાછું વજન મપાવ્યું.. 92.4 kg!!
*********
મને ભરોસો હતો 11 મી તારીખ સુધીમાં હું 90 કિલો સુધી આવી જ જઈશ! જમવાનું પૂર્ણ કંટ્રોલમાં હતું અને હવે તો હોજરી પણ ટેવાઈ ગઈ હતી કે વધુ ખવાય તો પેટ બગડતું! ..પણ આ દરમિયાન ટ્રાવેલિંગનાં કારણે વચ્ચે 3 દિવસ સુધી ચાલી ના શક્યો!
8 તારીખે અમે બાઇક લઈને સૌથી પહેલાં 480કિમિ અંતર કાપી ઓમકારેશ્વર પહોંચ્યા! હું નાસ્તિક બની ચૂક્યો છું એટલે મંદિરે જવાની કોઈ લાલચ નહોતી પણ નર્મદામાં નહાવાની ઈચ્છા હતી! ..એટલે નર્મદામાં ખૂબ નહાયો! લોકો ધર્મના નામે નર્મદાને જે રીતે ગંદી કરી રહ્યા છે એ જોઈને ખૂબ દુઃખી થયો!
બીજા દિવસે ઇન્દોર રોકાયા, અને પછીની સવારે વહેલાં ઉજ્જૈન સ્કાય ડાઇવિંગ કરવા બાઇકને કીક મારી!! ..અને ખબર નહિ શુ થયું કે મનમાં એક ફડક પેઠી.. "હું સ્કાય ડાઇવિંગ નહિ કરી શકું!"
મેં ઊંડો શ્વાસ લીધો! ..અને ઉજ્જૈન એરસ્ટ્રીપ પહોંચ્યા! અમારો 11/11/24નો 10 વાગ્યાનો સ્લોટ હતો! લગભગ પાંત્રીસ-ચાલીસ જગ્યાએ "તમે મરી પણ શકો છો" ની શરતોમાં સહીઓ કરી! (હું આ શરત પહેલેથી જ જાણતો હતો! સ્કાય ડાઇવિંગ દુનિયાનું સૌથી એક્સ્ટ્રિમ એડવેન્ચર છે, જેમાં કોઈ નાનકડી એરર પણ આપણા મૃત્યુ માટે કાફી છે! જોકે *કંપનીઓ નાનકડી ચૂક પણ ના થાય એ માટે પૂરતી સેફટી રાખે જ છે,* છતાંય કશું પણ ન બનવાનું બને અને મારું મૃત્યુ/ઇજા/જીંદગીભરની ખોડ થાય તો સર વિનોદ વામજાની પ્રેરણાથી બનાવેલી 'મારી ડેથવીલ' મારા નજીકના સંબંધીઓને મેં આગલે દિવસે રાત્રે જ મોકલી આપી હતી! જે અહીં વાંચી શકશો.. https://threecolour.blogspot.com/2024/11/blog-post.html )
હવે 'હું સ્કાય ડાઇવિંગ નહિ કરી શકું' ની જે ફડક પેઠેલી એ સામે આવ્યું! મારું વજન માપવામાં આવ્યું.. 92 kg!
છેલ્લાં એક અઠવાડિયામાં હું જે કસરત નહોતો કરી શક્યો એ નડયું.. માત્ર 400 ગ્રામ વજન જ ઘટ્યું!
**********
"પ્રતિ kg 300 રૂ.લેખે તમારે 600 રૂપિયા એકસ્ટ્રા પે કરવા પડશે કેમ કે તમારું વજન 90 kg થી વધુ છે એટલે! અમે વધુમાં વધુ 94/95kg સુધી એકસ્ટ્રા પૈસા લઈને સ્કાય ડાઇવિંગની પરમિશન આપીએ છીએ."
"ઓ ભાઈ કોઈ વાંધો નહિ.. હું એક મહિનામાં કોઈ પણ જાતનું ડૉક્ટરી ડાયેટ કે જીમ વગર 100 kg થી 92 kg પર આવી શક્યો એમાં હું રાજી છું." મને હાશકારો થયો.
......ખબર નહિ કેમ પણ છતાંય હજુયે એક 'દેજાવું' થતું હતું કે 'હું કદાચ આજે સ્કાય ડાઇવિંગ નહિ કરી શકું!!'
**********
સૌ પ્રથમ મારા પત્નીજી સ્કાય ડાઇવિંગ કરી આવ્યા! (રસ્તામાં એમણે મને કહેલું, 'જો મને કંઈ થાય અને તમે આજે સ્કાય ડાઇવિંગ ના કરી શકો તો તમે પછી પણ ગમે ત્યારે કરજો ખરાં!)
સ્કાય ડાઇવિંગ બાદ પત્નીજીનાં ચહેરા પર આનંદ સમાતો નહોતો! આનંદની એટલી ઉચ્ચતમ ભવ્યતા એ અનુભવી શક્યા હતા કે એ શબ્દોમાં કશું જ વર્ણવી શકતાં નહોતાં! બસ.. એમણે જીવનની એક અદભુત મેમરી બનાવી હતી જે એમનાં ચહેરા પર જોઈ શકાતી હતી! એમણે મને કહ્યું, "જોજો.. તમને મારા કરતાં પણ વધુ આનંદ આવશે!"
એમનાં પછીના રાઉન્ડમાં મારો વારો હતો. મને મારા ડાઈવર કમલે બૂમ પાડી બોલાવ્યો! પંદર મિનિટની જરૂરી ટ્રેનિંગ આપી અને કહ્યું, "બી રેડી, આઈ વિલ કૉલ યુ આફ્ટર 5 મિનિટ! પહેલાં અવિનાશજી જશે પછી આપણે જઈશું!"
હું માનસિક રીતે ક્યારનોય રેડી હતો. મારા પહેલાં કોઇમ્બતુરથી આવેલા અવિનાશને સ્કાય ડાઇવિંગ માટે જવાનું હતું. હારનેસ પહેરાવી એમને રેડી કરવામાં આવ્યા! હું મારા વારાની રાહ જોતાં વેઈટિંગચેર પર બેઠો!
**********
થોડીવારમાં મેં જોયું કે અવિનાશ હારનેસ કાઢીને મારી બાજુની વેઈટિંગ ચેર પર આવીને બેઠો છે! મને નવાઈ લાગી.. કેમ કે અવિનાશ તો રેડી થઈને પ્લેનમાં બેસીને જવાનો હતો??!!
"શુ થયું??" મેં પૂછ્યું.
"પતા નહિ, કોઈ પોલિટિકલ એક્ટિવિટીને કારણે સ્કાય ડાઇવિંગને અટકાવી દેવામાં આવ્યું છે."
મને જે 'ફડક' સવારની પેઠી હતી એ સાચી પડી રહી હોય એવું લાગતું હતું! કોઈ પણ પોલિટિકલ એક્ટિવિટી હોય ત્યારે શું થતું હોય છે એ કહેવાની મારે જરુંર ખરી??
મારો ડાઈવર મારી પાસે આવ્યો અને કહ્યું, "ડયું ટુ સમ પોલિટિકલ એક્ટિવિટી, કદાચ અડધો કલાક સુધી સ્કાય ડાઇવિંગની પરમિશન નથી.. તમારે કંઈ ચા-કૉફી પીવી હોય તો કેન્ટીનમાં જઈને પી શકો છો."
હું શોકડ થઈ ગયો.. ઘણી વખત આપણી અંતરાત્મા આપણને અગાઉથી જ જે બનવાનું હોય એનો નિર્દેશ આપી દેતી હોય છે!
*************
અડધો કલાક થયો..
એક કલાક થયો..
બે કલાક થયા..
ત્રણ કલાક થયા..
હું નિરાશ થઈ ગયો!! મારા પત્નીજી મારો ચહેરો વાંચી શકયા અને કહ્યું, "થઈ જશે.. શુ કામ ચિંતા કરો છો??"
હું લગભગ રડવા જેવો થઈ ગયો! મેં કહ્યું, "તને ખબર તો છે કે જ્યારે કોઈ પોલિટિકલ એક્ટીવીટી હોય ત્યારે શુ થાય છે??.. મને સવારથી જ આવો જ ડર હતો કે 'હું કદાચ સ્કાય ડાઇવિંગ નહિ કરી શકું!"
..એટલામાં સ્કાયહાઈના એક બીજા ડાઈવરે અમને સૂચના આપી કે '2000 ફીટ સુધી જ ઉડવાની મંજૂરી મળી છે. એટલામાં આપણે સ્કાય ડાઇવિંગ ના કરી શકીએ."
હું લગભગ રડું-રડું થઈ ગયો! જોકે મારા પત્નીજી હજુયે પોતે કરેલાં સ્કાય ડાઇવિંગના અનુભવને વિઝ્યુઅલાઇઝ કરી રહ્યા હતા! મને 'થ્રિ ઈડિયટ'નો એ ડાયલોગ યાદ આવી ગયો.. "જ્યારે તમે ફેલ થાઓ છો ત્યારે તમને દુઃખ લાગે એ સ્વાભાવિક છે, પણ જો તમારો મિત્ર પાસ થઈ જાય તો તમારું દુઃખ અસહ્ય બની જાય છે."
રાહ જોવા-જોવામાં હજુ એક કલાક વીતી ગયો! ચાર-ચાર કલાકથી હું રાહ જોઈ રહ્યો હતો.. અને હજુ વધુ રાહ જોવાને બદલે મેં પત્નીજીને કહ્યું, "ચાલ આપણે ઘેર જતાં રહીએ."
પત્નીજી મારા પર અકળાઈને બોલ્યા, "થઈ જશે.. મેં કહ્યુંને??!!"
**********
સાંજે 4 વાગે કોઇમ્બતુરથી સ્કાય ડાઇવિંગ કરવા આવેલો અવિનાશ મારી પાસે આવ્યો અને કહ્યું, "હું ચા પીને આવું છું. જો રેડી થવા બોલાવે તો કહેજો."
"લાગતું નથી કે પરમિશન મળે, સાંજ તો પડી ગઈ. તમતમારે નિશ્ચિન્ત બનીને જાઓ." મેં કહ્યું.
"પોસીબલ છે કે હું ગેટ પર પહોંચું ને પરમિશન મળે.." અવિનાશે હસતાં હસતાં કહ્યું.
મારા હદયમાં કંઇક 'ક્લિક' થયું! હદયમાંથી અવાજ આવ્યો, "આ હિંટ છે બેટા.. બસ હવે પરમિશન મળી જશે." ...હું અવિનાશને ગેટ સુધી તાકી રહ્યો, એ નજરમાંથી ગાયબ થયો ત્યાં સુધી! મેં નિરાશ થઈને માથું ઢાળી દીધું, અને આંખો બંધ કરી દીધી!
*********
મારી આંખ બંધ કર્યાની બીજી જ મિનિટે મારા ડાઈવર કમલનો અવાજ આવ્યો, "યજ્ઞેશજી, બી રેડી.. પરમિશન મળી ગઈ છે. ફ્રેશ થઈ જાઓ.. પાંચ જ મિનિટમાં આપણે સ્કાય ડાઇવિંગ માટે રેડી થવાનું છે."
...શું આ પોસીબલ છે?? પણ આવું જ થયું છે જે સત્ય છે!
મેં ઠંડા પાણીથી મોઢું ધોયું. "હવે થઈ જ જશે.." હદયમાંથી અવાજ આવતો હતો, પણ મગજ હજુ પણ શંકા કરતું હતું અને કહેતું હતું, "જ્યાં સુધી થાય નહિ ત્યાં સુધી માનવું નહિ."
(વીડિયોની શરૂઆતના ઇન્ટરવ્યૂમાં મારો નિરાશાભર્યો અને ડરેલો અવાજ શા માટે છે એ સમજી શકાશે!!)
************
હું, મારા ડાઈવર કમલ અને રશિયન ડાઈવર 'યૂ' પ્લેનમાં ગોઠવાઈ ગયા છીએ! ..પણ પાઇલટ ફોન પર ફોન કરી રહ્યો છે. મેં પૂછ્યું, "શુ થયું?"
પાઈલટે કહ્યું, "ફાઇનલ પરમિશન તો લેનાં પડતાં હૈ ના!"
મારું મગજ વિજેતા બની હસવા લાગ્યું, પણ હદય શાંત હતું! મને ચિંતા થઈ.. "ક્યાંક પાછું..??"!! હું પ્લેનમાં પરસેવે રેબઝેબ થઈ ગયો!
પંદર મિનિટ પછી ફાઇનલ પરમિશન મળી ગઈ. ડાઈવર કમલે 'થંબ્સ અપ' કરતાં કહ્યું, "આપકો ટ્રેનીંગમે જો શિખાયા ગયા હૈ, ઉસ પર ફોક્સ કિજીયે."
પાઇલટ બેસી ગયો, પ્લેન ચાલુ કર્યું! ઘરરરરર... બસ, અવાજ આવી રહ્યો છે, પણ પ્લેન ટેકઓફ નથી કરી રહ્યું!
પાઈલટે પ્લેન ઉડાવવા વધુ ફોર્સ કર્યો!
ઘરરરરરર... અવાજ વધુ ઘેરો બન્યો! ..પણ પ્લેન ટેકઓફ નથી થઈ રહ્યું! મારું મગજ ફરી વિજેતા બની હસવા લાગ્યું, પણ હદય શાંત હતું!
ડાઈવર 'યૂ' અને કમલ, બંનેએ પાઈલટને 'વ્હોટ હેપન્ડ'નો ઈશારો કર્યો. પાઈલટે 'નથિંગ' કહ્યું. હું ચિંતાથી પાઇલટ સામે જોઈ રહ્યો. કમલે ફરીથી મને કહ્યું, "આપકો ટ્રેનીંગમે જો શિખાયા ગયા હૈ, ઉસ પર ફોક્સ કિજીયે."
..અને અંતે પ્લેન એક નાનકડા ઝટકા સાથે ટેક્ઓફ થયું! હું ધીમે-ધીમે સ્પીડનો અનુભવ કરી રહયો હતો! પ્લેને સ્પીડ પકડી, અને હું રોમાંચિત થઈ ગયો! આખરે પ્લેન એરસ્ટ્રીપને અલવિદા કરી હવામાં ઉડયું!
************
પ્લેન ઉપર ને ઉપર જ જઈ રહ્યું છે. એને 10000 ફિટની ઊંચાઈ સર કરવાની છે. હું અનુભવી રહ્યો હતો કે સહેજ પણ પ્લેન જો આડું થાય કે ધ્રૂજે તો ચકડોળમાં બેઠાં પછી જે ડરનો અહેસાસ થાય એનાં કરતાં આ ડર અનેક ગણો વધારે હતો. જેમ-જેમ ઊંચાઈ વધતી હતી એમ-એમ કાન હવાનાં દબાણને કારણે ખોલ-બંધ થતાં હતાં. આવો જ અનુભવ અમને લેહ-લદાખની બાઇક ટ્રીપ વખતે 18380 ફિટ પર પહોંચવા દરમિયાન અનેક વખત થયેલો! થોડી-થોડી વારે ડાઈવર કમલ મને ટ્રેનીંગમાં જે શીખવાડ્યું હતું એવું કરવા કૉન્સ્ટન્ટ સૂચના આપતાં હતાં. ધરતી પરના વિશાળ ખેતરો, હાઇવે અને ઇલેક્ટ્રિક થાંભલાઓ હવે કીડી જેટલાં નાના થઈ ગયા હતા. થોડીથોડી વારે બંને ડાઈવર મને 'થંબ્સ અપ'નો ઈશારો કરી પ્રોત્સાહિત કરી રહ્યા હતા. થોડીજ વારમાં બાહ્યઆકાશ ધૂંધળું થઈ ગયું. વાદળ અને ધૂમમ્સની ઝાંયમાં હું ધરતી પરનું કશું જ જોઈ શકતો ન હતો. જાણે કે અમે ક્યાંક સ્વર્ગમાં હતા!! પ્લેનની કાન ફાડી નાંખતી ઘરઘરાટીમાં મેં જોરથી કહ્યું, "હમ ફોગ કે બીચમેં હૈ!" જવાબમાં ડાઈવર કમલે કહ્યું, "અભી તો હમ ઔર ઉપર જાએગે."
થોડીજ વારમાં મેં વાદળ/ધૂમમ્સને અને આકાશને અલગ પાડતી રેખા જોઈ. હવે અમે એકદમ સ્વચ્છ પ્રદુષણ રહિત બ્લ્યુ આકાશમાં ઉડી રહ્યા હતા. હદય શાંત હોવા છતાં ભય, રોમાંચ અને ખુશીથી ધબકી રહ્યું હતું. આટલી બધી ઘરઘરાટીમાં પણ હું મારી જાતને ફીલ કરી રહયો છું. હું દરેક મોમેન્ટને કેપ્ચર કરી રહયો છું.
બસ.. આજ મોમેન્ટ છે કે જ્યાં હું જોરથી બોલ્યો, "ચલો અબ કુદતે હૈ, ખોલ દો દરવાજા.. લેટ્સ જમ્પ!"
મારા આવું કહેતાંની સાથે જ રશિયન ડાઈવર 'યૂ' અને મારી સાથેનાં ઈન્ડિયન ડાઈવર કમલે પ્લેનનો દરવાજો ખોલ્યો. 'ધડામ' દઈને ચીરી નાંખતો ઠંડો પવન જોરથી મારા મોં પર ભટકાયો. એ સાથે જ પ્લેન થોડું ડગમગાયું.. ડાઈવર કમલે મને બંને પગ ચાલુ પ્લેનની બહાર કાઢવા સૂચના આપી. ઉડતાં પ્લેનમાં સખત પવનને કારણે હું જ્યાં મારુ શરીર પણ ન હલાવી શકું, ત્યાં મારે મારા બે પગ બહાર કાઢીને વધીને અંદાજે માત્ર 20 સેમી પહોળા અને 3 ફૂટ લાંબા પ્લેનનાં પાટિયાં પર મૂકીને લટકવાનું હતું! મેં બે હાથે મારા પગને સાથળેથી પકડીને પૂરો જોર લગાવીને બહાર એ સાવ નાનકડાં પાટિયાં પર મૂક્યાં. 10000 ફિટની ઊંચાઈ પર 200/350 કિમીની ઝડપે ઉડતાં ચાલુ પ્લેનમાં હું હવે લટકી રહ્યો હતો. ડાઈવર કમલે મારું માથું એનાં ખભા પર ઢાળવા કહ્યું. ..અને મારી નજર સામે ડાઈવર કમલે કાઉન્ટ ડાઉન શરૂ કર્યું..
"1...2...3... અને થંબ્સ અપ.."
..એ સાથે જ દુનિયાનાં સૌથી એક્સ્ટ્રીમ એડવેન્ચર સ્કાય ડાઇવિંગની માત્ર 15 સેકંડની રોમાંચક સફર શરૂ થઈ!
*************
હું પૂર્ણ જાગૃત અવસ્થામાં છું. હદય શાંત હોવા છતાં એનો ધબકારો અનુભવી રહયો છું. હું એકેક મોમેન્ટને કેપ્ચર કરી રહ્યો છું. કૂદતાંની સાથે જ હું પ્લેનનો ખુલ્લો દરવાજો, ચમકતો સૂર્ય, બ્લ્યુ આકાશ અને ડાઈવર 'યૂ'ને જોઈ રહ્યો છું. ઠંડો પવન મને ચીરી રહ્યો છે. હું ખુલ્લા આકાશમાં 10000 ફિટની ઊંચાઈ પર હવામાં ગુલાટીઓ ખાઈ રહ્યો છું. મને ઘડીકમાં ના સમજાયું કે જમીન/પૃથ્વી ક્યાં છે?? હું પ્રતિ સેકન્ડ 200/250/300 ફિટની ઝડપે નીચે આવી રહ્યો હોવાં છતાં ઉડી રહ્યો છું. મેં તરત જ મારા હાથ ખોલી નાંખ્યા.. આંગળા સુધ્ધાં ખોલી નાંખ્યા.. અને જાણે કે હું મારી અંદરને અંદર ઉતરી રહ્યો છું!!
"હું જોઈ રહ્યો છું કે હું કેટલો નાનો છું..આ આકાશ કેટલું મોટું છે.. આ પૃથ્વી કેટલી વિશાળ છે.. મારી નાનકડી આંખો પૃથ્વીની ગોળાઈને જોઈ રહી છે.. 360 ડીગ્રી જાણે કે મારી નજર સામે છે.. મને મૃત્યુનો કોઈ ડર નથી.. જીવનની કોઈ લાલચ નથી.. ઈચ્છા નથી.. બસ.. આ સ્પીડે ઉડતાં રહેવું છે.. ઉડતાં રહેવું છે.."
..અને એટલામાં જ એક જોરથી ઝટકો લાગ્યો, અને પેરાશૂટ ખૂલી ગયું!
*************
આપણે કેટલી તુચ્છ બાબતોમાં આપણું જીવન વિતાવી રહ્યા છીએ?? કેટલી બધી બાબતો છે કે જે હજુ આપણે જોઈ નથી.. જાણતાં નથી.. શીખતાં નથી.. સમજતા નથી..?? અરે.. શીખવા માંગતા પણ નથી!! આપણે બસ ધર્મ/જાતિ/ભ્રષ્ટાચાર/દંભ/પાખંડ/દેખાડા વાળું જીવન જીવી રહ્યા છીએ. આપણી મૂલ્યનિષ્ઠા આપણા જીવન અને લોકો માટેના ષડયંત્રોમાં જ સીમિત રહી ગઈ છે. જે પ્રકૃતિ છે એને ભોગવવામાં આપણે કશું બાકી રાખ્યું નથી. ચાલ્યા આવતા રીતિરિવાજો આપણને એક માનવ તરીકે નીચેને નીચે પાડી રહ્યા હોવા છતાં આપણે ગુલામીને જ આપણી સ્વતંત્રતા માની ચૂક્યા છીએ.
..આવી તો ઘણી બધી બાબતોમાં હું મારી અંદરને અંદર ઉતરી રહયો છું. જિંદગી સાચે જ આપણને ઘણું શીખવાડી રહી છે. મરતાં પહેલાં શીખી લેવું.. બાકી જીવીને પણ આપણે શું ઉખાડી લીધું છે?? હું જાણું છું કે થોડાં જ સમયમાં હું પાછો જાનવર જેવી રૂટિન લાઈફમાં ઘૂસી જવાનો છું, પણ મૃત્યુ સમયે કશુંક કર્યાની મેમરી મેં કલેક્ટ કરી લીધી છે!
************
જો તમને એમ લાગતું હોય કે 'જિંદગી ના મિલેગી દોબારા' મૂવીમાં જે બતાવ્યું છે એ ખાલી મૂવીમાં જ સારું લાગે, રિયલ લાઈફમાં નહિ.. તો તમે સાચું જ વિચારો છો!! આ લેખ તમારા માટે નથી.
લેહ-લદાખની બાઇક ટ્રીપ વખતના લેખમાં મેં છેલ્લે એક લીટી લખી હતી કે 'એક રોટલી ખાઓ, ..પણ ફરો.'
હું કોઈ કરોડપતિ ફેમિલીમાંથી નથી કે નથી કોઈ કરોડપતિ! બાળપણ સખત અભાવોમાં અને ઝૂંપડામાં વીત્યું છે. ભણવાનો ખર્ચો પણ વેકેશનમાં મજૂરી કરી કાઢ્યો છે. આજેય મારી ફોન ગેલેરીમાં "Always remember what you are" નામનું ફોલ્ડર છે જેમાં મકાનભાડુ ના ભરી શકતાં મકાનમાલિકે સામાન બહાર ફેંકી દીધેલો અને ઝૂંપડામાં રહેતાં હોવાનાં ફોટા છે! ટ્યુશન વગર સખત મહેનતથી ભણ્યો છું કે જેમાં લાકડાનાં પાટિયાં પર બેસીને રાતે વાંચવાને કારણે શરીરની 'seat' પર ફોડલા થઈ ગયા હતા. નોકરી દરમિયાન શરૂઆતનાં સંઘર્ષ વિશે અને એક બાઇક લેવા માટે કંજૂસાઈની હદ સુધી જવા વિશે હું પહેલાં લખી ચુક્યો છું! આમ છતાં, બકેટ લિસ્ટમાંની ઈચ્છાઓ પૂરી કરવા અને 'શારીરિક સ્વ' પર ખર્ચો કરવાને બદલે 'આંતરિક સ્વ'ના વિકાસ માટે મહિનાઓ અને વર્ષો સુધી નાની નાની રકમ બચાવીને ઘણી મોટી સફર કરી છે. ભલે બાહ્ય સ્કેલ નાનું હોય પણ આંતરિક સ્કેલ વિશાળ છે!
અમે દરિયાની અંદર જઈ સ્કૂબા ડાઇવિંગ (જલ) કર્યું! નાનકડી બાઇક પર 5 સ્ટેટની એક અદભુત સફર કરી 18380 ફિટ ઉપર ખારડુંગ-લા (સ્થલ) પહોંચ્યા! ..અને આજે સ્કાય ડાઇવિંગ (વાયુ) કર્યું! અમારી આ જલ, સ્થલ અને વાયુની સફર દરમિયાન અમે 8 વર્ષમાં માત્ર મેમરી જ ભેગી કરી છે!! આતમરામને ઓળખવા કરોડપતિ હોવું જરૂરી નથી. એની નાનીનાની અલપઝલપ મુલાકાત કાફી છે- જીવનને માણવા, સમજવા, ઓળખવા અને સંવેદનશીલ બનવા!!
મેં એક વીડિયોમાં જોયું હતું કે કરોડપતિ લોકો પણ જ્યારે હોસ્પિટલમાં મૃત્યુની નજીક હોય છે ત્યારે એ પોતાની પાસે કરોડો રૂપિયા હોવા છતાં ખુશ નથી કેમ કે તેઓ પોતાની અંદરનાં (રિપીટ.. પોતાની 'અંદર'નાં!!) કરોડપતિને ક્યારેય મળ્યા નથી!
************
ત્યાં કોઈએ એક ડાઈવર સાહેબને પૂછ્યું, "સ્કાય ડાઇવિંગનો અંદાજો છે મને.. છતાંય મને કહો કેવું લાગે??"
ડાઈવર સાહેબે હસતાં હસતાં કહ્યું, "Sky diving is like a virgin sex, you can't feel it without experience it."
આ દુનિયાનું એક્સ્ટ્રીમ એડવેન્ચર કહી શકાય કારણ કે આટલી ઊંચાઈ પર કશું પણ થઈ શકે છે. જો તમને ધાબા પરથી નીચે જોવામાં પણ ડર લાગતો હોય તો ખાલી-ખાલી ફિશિયારી કરવા કરતાં સ્કાય ડાઇવિંગ ના કરવું હિતાવહ છે. જો તમને તમારા શરીર સાથે પ્રેમ છે તો ન જ કરશો.. પણ 'સ્વ' સાથે પ્રેમ હોય તો એકવાર ચોક્કસ કરવું જોઈએ.
લેખનાં અંતે હું ફરીવાર લખું છું.. "એક રોટલી ખાઓ, પણ ફરો અને વાંચો."
યજ્ઞેશ રાજપુત
લ.તા.12.11.24